Ogromni uspesi i dobročinstva osnivača “Privrednika” Vladimira Matijevića nisu merljivi samo ekonomskim i privrednim rezultatima. Živim primerom motivisao je mnoge generacije pitomaca i usadio im nepokolebljive principe i moralna načela.
U vremenima asimilacije srpskog naroda (koja se u različitim intenzitetima i na različite načine manifestuje sve do danas), Matijević je na svojevrstan način doprineo i jačanju nacionalne svesti i zajedništvu koje se na pozitivan način odrazilo na sveukupno jačanje srpske zajednice. U tom smislu je od izuzetnog značaja Matijevićev duhovni vođa koji ga je izveo na ovaj put – prota Nikola Begović. On je izvršio presudni uticaj na formiranje mladog Matijevića i na buđenje njegovih nacionalnih osećanja, iz kojih će kasnije proizići predanost i neumorni i istrajni rad na uzdizanju i snaženju srpskog naroda.
Sreli su se u Karlovcu sedamdesetih godina 19. veka kad je, kao Matijevićev veroučitelj, Begović zapazio njegov talenat i potencijal. Begović je vredno radio na širenju nacionalnih ideja među svojim mladim učenicima, naglašavao neophodnost poznavanja srpske istorije, književnosti, obrazovanja, međusobnog pomaganja. Posebnu pažnju posvetio je mladom Matijeviću, prenoseći na njega svoja znanja i stavove o nacionalnom pitanju. Veruje se da je upravo Begović uspeo da nagovori Matijevićevog strogog oca da ga pusti na izučavanje trgovačkog zanata.
Nikola Begović (1821 – 1895), jedan od najznačajnijih Srba Austro-Ugarske druge polovine 19. veka, svojom delatnošću je uvelike prevazilazio okvire svešteničkog poziva. Bio je i pisac, istoričar i nacionalno-prosvetni radnik. Rođen je u malom banijskom selu Begovićima, a školovao se u Kostajnici, Slunju i Plaškom, gde je završio Episkopsko klerikalno učilište, tadašnju srednju bogoslovsku školu koja je, uz pakračku, predstavljala centar bogoslovske prosvete za zapadne srpske krajeve. Bio je dve godine učitelj u Srpskoj osnovnoj školi u Kostajnici, da bi zatim postao đakon i paroh u Petrinji, potom u Perni, a od 1862. do 1895. godine u pravoslavnoj crkvi Svetog Nikole u Karlovcu. Njegov najveći uspeh je istiskivanje nemačkog jezika iz verske nastave u petrinjskoj školi i njegova zamena srpskim. U brojnim karlovačkim školama je predavao veronauku (od osnovne preko Više devojačke, Realke, Gimnazije, Kadetsko-šegrtske škole, pa sve do Muške i Ženske učiteljske škole). Nikola Begović je kao odgovorni i posvećeni sveštenik često posećivao tamnice i bolnice, šireći versko-didaktičke pouke, ali i jaku patriotsku svest. Do njegovog dolaska, pravoslavna deca su išla na rimokatoličku versku nastavu, a njegov biograf je zapisao: “Sav ovaj pokor Begović presiječe jednim mahom i okupi svu Srpčad oko sebe u jednu školu… Tu on njima načička punu školu slika i prilika iz srpske istorije i obasu ih biserjem narodnih umotvorina i pjesama srpskih.”
Izabran je 1861. godine za narodnog zastupnika Karlovačkog generalata u Zemaljskom saboru u Zagrebu, a od 1867. do 1881. bio je poslanik Slunjskog sreza na crkveno-narodnim saborima u Sremskim Karlovcima. Nikola Begović dao je značajan doprinos i na polju književnosti. Njegovi prvi radovi su vezani uz bogoslovsku tematiku, da bi kasnije pisao i pesme, sakupljao narodna kazivanja, običaje i tradiciju, izučavao život krajiških Srba. Sakupio je “Narodne pjesme krajiških Srba”, koje su izdate u Zagrebu 1885. godine. Objavljivao je brojne priloge u časopisima (u kojima se oštro obračunavao s unionističkim težnjama i istorijskim revizionizmom), a najznačajnije knjige su mu “Istorija srpske crkve” i “Život i običaji Srba graničara”. Smatra se i da je Nikola Begović jedan od autora teksta “Himne Svetom Savi”. Zbog svog ogromnog nacionalnog angažmana često je trpeo progonstva, pa je nekoliko puta i zatvaran, ali je uvek ostajao nepokolebljiv i istrajan.
Nikola Begović je kao izdanak svog vremena, romantičarske epohe, gajio veliku ljubav prema svom narodu. Zdravu i plodotvornu. Ljubav kakvu je i Matijević od njega nasledio i kakva nam i danas često nedostaje.
